Postanowienia FDICIA dotyczące bezpośrednich działań naprawczych powinny również w znaczący sposób zmniejszyć motywację banków do podejmowania nadmiernego ryzyka, oraz straty ponoszone przez podatników. FDICIA stosuje metodę kija i marchewki, zachęcając banki do utrzymywania większego kapitału. Jeśli bank jest dobrze dekapitalizowany, otrzyma cenne przywileje; jeśli jego współczynnik kapitałowy spada, bank staje się przedmiotem coraz bardziej uciążliwych regulacji. Zwiększenie kapitału bankowego zmniejsza bodźce ryzyka nadużycia dla banku, ponieważ ma on więcej do stracenia w razie upadku, nie jest zatem tak skłonny do podejmowania nadmiernego ryzyka. Zachęcanie banków do utrzymywania zwiększonego kapitału redukuje poza tym potencjalne straty FDIC, ponieważ większy kapitał bankowy jest amortyzatorem, zmniejszającym prawdopodobieństwo upadku banku. Co więcej, zobowiązanie FDIC do zamknięcia banku, kiedy tylko jego wartość netto spadnie poniżej 2% (grupa 5 – zamiast czekać aż wartość ta spadnie do zera), zwiększa prawdopodobieństwo tego, że w chwili zamknięcia banku jego wartość netto będzie dodatnia, i zmniejsza dzięki temu straty FDIC.