Kolejną przyczyną, dla której w gospodarce znajdującej się w stanie pełnego zatrudnienia bezrobocie nie równa się zeru, jest obecność tzw. bezrobocia strukturalnego, czyli niezgodność pomiędzy potrzebami firm a zdolnościami czy kwalifikacjami lokalnych pracowników. Oczywiście, bezrobocie tego rodzaju jest niepożądane, niemniej jednak polityka pieniężna nie przydaje się na wiele w jego zwalczaniu. Optymalna wysokość zatrudnienia nie oznacza zatem redukcji poziomu bezrobocia do zera, lecz do pewnej wielkości powyżej zera, która odpowiada wielkości pełnego zatrudnienia w sytuacji, kiedy popyt na pracę jest równy podaży siły roboczej. Ten poziom bezrobocia nazywany jest naturalną stopą bezrobocia. Jakkolwiek definicja ta wydaje się dość sztywna i autorytatywna, jest tak tylko z pozoru, ponieważ nadal pozostawia nas bez odpowiedzi na kłopotliwe pytanie: jakiej wysokości stopa bezrobocia odpowiada pełnemu zatrudnieniu? Z jednej strony, w pewnych okolicznościach wydaje się oczywiste, że stopa bezrobocia jest zbyt wysoka: na przykład, bezrobocie, które podczas wielkiego kryzysu przekraczało 20%, było ewidentnie zbyt wysokie. Na początku lat sześćdziesiątych, z drugiej strony, politycy uważali, że racjonalne jest dążenie do poziomu 4%, który prawdopodobnie jednak jest zbyt niski, ponieważ prowadzi do presji inflacyjnej.