Na początku 1979 r. dwóch teksańskich miliarderów, W. Herbert Hunt i jego brat, Nelson Bunker Hunt, podjęli decyzję o wkroczeniu w szerokim zakresie na rynek srebra. Motywy zakupu srebra Herbert Hunt przedstawiał następująco: ?zdałem sobie sprawę, że gospodarka Stanów Zjednoczonych coraz bardziej słabnie. To wzmocniło moje przekonanie, że inwestycja w metale szlachetne byłaby rozsądnym posunięciem… ze względu na panującą inflację”. Jakkolwiek jednak Hunt przedstawiał zakupy srebra jako dobrą inwestycję, panowało podejrzenie, że jego prawdziwym zamiarem było ustanowienie kornera na rynku srebra. Wraz z innymi wspólnikami, których część należała do saudyjskiej rodziny królewskiej, bracia Hunt zakupili blisko 300 min uncji srebra, w postaci kruszcu oraz kontraktów futures na srebro. Skutkiem był wzrost cen srebra w styczniu 1980 r. z 6 dol. za uncję na powyżej 50 dol. za uncję. Skoro władze nadzorujące obrót oraz giełdy futures zorientowały się w zamierzeniach braci Hunt, zapadła decyzja o podjęciu działań, które wyeliminowałyby niebezpieczeństwo kornera, i ograniczeniu do 2000 liczby kontraktów, jakie mogą znajdować się w posiadaniu pojedynczego uczestnika rynku. Limit ten, którego ekwiwalent równał się 10 min uncji, stanowił jedynie niewielką część zasobów braci Hunt, zmuszonych w ten sposób do ich sprzedaży. W niedługi czas potem nastąpiło załamanie na rynku srebra, którego ceny na powrót spadły poniżej 10 dol. za uncję. Straty, jakie ponieśli bracia Hunt, szacowano na ponad l mld dol., szybko też obydwaj znaleźli się w kłopotach finansowych.